Pod tym linkiem znajduje się ciekawy artykuł o balistyce wewnętrznej:

Klik

Balistyka wewnętrzna to wyspecjalizowany dział termodynamiki technicznej. Przedmiotem jej zainteresowania są lufowe układy miotające strzeleckiej i artyleryjskiej broni palnej, traktowane jako maszyny cieplne, w których energia chemiczna spalanego prochu (ładunku miotającego) poprzez stadium energii cieplnej produktów spalania (gazów prochowych) zamieniana jest na energię kinetyczną napędzanego pocisku. Balistyka wewnętrzna broni palnej, nazywana obecnie również klasyczną, dzieli się na:
-pirostatykę
-pirodynamikę
-balistykę przejściową.

Pirostatyka jest działem pomocniczym balistycznej wewnętrznej. Głównym jej zadaniem jest badanie specyfiki spalania prochu jako materiału miotającego. Podstawowym narzędziem badawczym pirostatyki jest komora (bomba) manometryczna, umożliwiająca pomiar ciśnienia produktów spalania prochu w stałej objętości. Na podstawie badań pirostatycznych określa się właściwości energetyczno-balistyczne (termodynamiczne) oraz szybkość spalania prochu. Wyniki badań pirostatycznych wykorzystywane są w pirodynamice, jako dane (informacje) wejściowe. Ponadto metodami pirostatycznymi można badać proces narastania ciśnienia w zamkniętych komorach nabojowych luf od chwili zapłonu ładunku miotającego do rozpoczęcia ruchu pocisku.
Pirodynamika zajmuje się badaniem procesów przemian energetycznych w przestrzeniach zapociskowych przewodów luf, związanych z napędem (miotaniem) pocisków. Podstawowym rezultatem badań pirodynamicznych są wykresy ciśnienia gazów prochowych w przestrzeni zapociskowej oraz prędkości i drogi pocisku w funkcji czasu lub (oraz) wykresy ciśnienia i prędkości w funkcji drogi pocisku. Wykresy takie nazywane są krzywymi balistycznymi. Procedura obliczeń prowadzących do otrzymania krzywych balistycznych określana jest, jako rozwiązanie problemu głównego balistyki wewnętrznej. Opis matematyczny oraz sposób rozwiązania równań tego problemu zależą w dużym stopniu od konstrukcji układu miotającego. Ze względu na złożoność zjawiska strzału do rozwiązywania problemu głównego stosowane są różne metody (analityczne, numeryczne, tablicowe). Obecnie większość zadań batalistyki wewnętrznej rozwiązuje się za pomocą elektronicznej techniki obliczeniowej (mikrokomputery). Wyniki obliczeń pirodynamicznych są z reguły weryfikowane i korygowane doświadczalnie. Współczesna technika pomiarowa umożliwia zwłaszcza mierzenie zmieniającego się podczas strzału ciśnienia wysokotemperaturowych gazów prochowych w przestrzeniach zapociskowych oraz prędkości wystrzeliwanych (miotanych) pocisków. Formalnie zainteresowania pirodynamiki strzałem kończy się z chwilą wylotu pocisku z lufy, chociaż gazy prochowe działają na lufę, a także na pocisk jeszcze przez pewien czas po wylocie pocisku. Powylotowe działanie gazów na lufę zwiększa prędkość i drogę odrzutu broni, a wypływające z lufy gazy dodatkowo przyspieszają pocisk. Procesem rozprężania i wypływu gazów prochowych z lufy zajmuje się część balistyki wewnętrznej, nazywana balistyką przejściową.
Teoretyczne i doświadczalne badania specyfiki miotania pocisków służą głównie celom praktycznym. Wyniki tych badań są niezbędne do oceny prawidłowości działania broni strzeleckiej i artyleryjskiej oraz stanowią podstawę racjonalnego projektowania nowej broni i amunicji. Np. wspomniane krzywe balistyczne wykorzystywane są bezpośrednio (jako dane wejściowe) do obliczeń wytrzymałości luf, zespołów ryglowych i elementów pocisków oraz kinematyki i dynamiki mechanizmów broni, zapalników itp. a badania balistyki przejściowej ułatwiają projektowanie urządzeń wylotowych, zmniejszających lub zwiększających odrzut (hamulce wylotowe, odrzutniki) oraz ograniczających efekty świetlne i akustyczne strzału (tłumiki płomienia i dźwięku).